monumenta.ch > Ordericus Vitalis > sectio 1 > sectio 30 > sectio 37 > sectio 6 > CAPUT XXXIV. > 9 > sectio 12 > sectio 7 > CAPUT LII. > sectio 124 > sectio 32 > csg75.769 > CAPUT VII. > sectio 52 > . . . > sectio 46 > ... > CAPUT XXX. > sectio 34 > sectio 19 > sectio 4 > sectio 13 > 17 > sectio 37 > . . . > sectio 40 > bnf15462.118 > cpl894.153 > csg68.319 > sectio 8 > cpl894.215 > sectio 15 > sectio 46 > sectio 42 > 3 > sectio 2 > sectio 121 > sectio 64 > bnf7296.62 > sectio 162 > 12 > sectio 21 > CAPUT XV. > 36 > sectio 5 > sectio 43 > sectio 1 > 33 > sectio 41 > sectio 137 > sectio 9 > cpl894.182 > sectio 25 > bnf7296.70 > 70 > cpl894.210 > 108 > sectio 30 > 49 > sectio 19 > sectio 47 > sectio 2 > 42 > sectio 14 > sectio 3 > 7 > . . . > 6 > cpl894.194 > 10 > sectio 29 > 15 > 8 > 35 > 1 > sectio 119 > 3 > 12 > CAPUT IX. > sectio 137 > 3 > G 14 > sectio 7 > sectio 2 > 37 > sectio 150 > sectio 24 > sectio 11 > CAPUT PRIMUM. > sectio 4 > sectio 6 > sectio 48 > 4 > 12 > 5 > 15 > 8 > 14 > sectio 41 > sectio 15 > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p2, p8, IX. Mors B. Ebrulfi.
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER SEXTUS., , VIII. Sequentia. <<< >>> X. Obscuritas Uticensis historiae post mortem B. Ebrulfi. Normannorum depraedationes.
IX. Mors B. Ebrulfi.
1 Inter haec igitur virtutum insignia, cum iam Christi miles emeritus LXXX esset annorum, toto desiderio mentis, cui devote servierat, faciem adoptabat contemplari; servum videlicet arguens infidelitatis, qui praesentiam velit refugere Domini. 2 Qui febricitatus, nullum visus est per XLVII dies sumpsisse cibum, nisi aliquoties Domini Iesu corporis sacramentum; incessanter fratribus erogans, quasi nihil inaequalitatis pateretur, divini verbi mysterium. 3 Et dum ex vicinis locis religiosi viri studio visendi ad eum devenirent, lacrymantesque precarentur ut, aliquid ex oblata charitate accipiens, corpusculum dignaretur recreare, dicebat: « Silete, silete, fratres; nolite suadentes mihi fastidium ingerere, quod nolo penitus. 4 » Neque enim terrenis epulis indigebat, quem Spiritus sanctus intus alebat. 5 Pascebatur quippe spe aeternae suavitatis, certus donari pro labore commercio beatae immortalitatis. 6 Denique instante die, qua ei voluntas erat dissolvi, et optato perfrui vultu Creatoris, convocavit fratres, quos eius discessu moerentes, et quid agerent mortuo pastore proclamantes, sic allocutus est: « Filioli, unanimiter persistite, connexi vinculo charitatis! Sit vobis in invicem dilectio spiritualis! Non vos subripiat subdola fraus insidiatoris, et quod promisistis Deo implere studete. 7 Sobrietatem diligite, castitatem custodite, humilitatem tenete, superbiam vitate, et alius alium in bono opere festinet praeire! Hospites et peregrinos benigno animo suscipite, propter illum qui dixit: Hospes fui, et suscepistis me (Matth. XXV, 43). 8 » Haec et alia huiusmodi glorioso Ebrulfo perorante, data etiam pace fratribus, sanctissima eius anima egressa est de corpore, moxque tanta claritate enituit vultus, ut nulli dubium quin triumpharet liber spiritus in coelestibus. 9 Migravit autem a saeculo IV Kalendas Ianuarii, tempore Rodoberti Sagiensis episcopi, anno videlicet XII regni regis Childeberti. 10 Quem fratres cum magna reverentia in ecclesiam deportantes, tribus diebus ac noctibus hymnos ac laudes Deo canentes, sanctum illius corpus diligenter visi sunt custodisse, exspectantes conventum servorum Dei. 11 Postquam vero compertum est in praedicta civitate excessisse rebus humanis consolatorem totius patriae, concurrunt omnes ad monasterium, beato funeri congaudentes interesse. 12 Lamentabantur quoque pauperes verum Dei pauperem, divites divitem, pueri patrem, senes senem. 13 Commune namque bonum omnibus, merito communis habebatur luctus. 14 Verum illud pietatis insigne, quod vir piissimus inter caetera egit, iam fruens aeterna luce, non arbitror tacendum esse. 15 Quidam namque ex fratribus religionis et obedientiae gratia perspicuus, in ipso monasterio serviebat, diaconi titulo sublimatus. 16 Quem Pater ob sanctitatis praerogativam nimium dilexerat. 17 Hic ergo, cum videret privatum se tanto Patre, nimio affectus dolore, dicebat: « Heu! quid faciam miser? Cur destituis quem te fatebaris dilexisse, Pater? Qui tuis eram intimus consiliis, cur a te divelli pateris? Quem tractabas ut filium, cur despicis ut exosum? Sane nunquam apud te promerui ut ante me velles sepulturae tradi. 18 » Talia perstabat memorans, lacrymasque ciebat. 19 Et ecce in ipsa nocte Dominicae Circumcisionis nutu divino emisit spiritum. 20 Quod nimirum precibus beatissimi Patris Ebrulfi constat fuisse gestum, videlicet ne quem dilexerat huius mundi ludibrio subiaceret, et ut precantum votis se promptissime adfuturum demonstraret. 21 Sicque monachus ille iuxta quod precatus fuerat expositus est ad sepeliendum in crastino cum suo abbate. 22 O mors gloriosa, quae pretiosior consistit quam vita! Quod enim subripuit mundo, indubitanter ascripsit coelo. 23 Verum, quantum possum coniicere, melius fuit illi sic mori, quam de morte iterum ad mortem resuscitari. 24 Nunc enim certus de salute, nullo timet contaminari peccamine. 25 Si resuscitaretur, spe anxius, laboraret dubio discrimine. 26 Non ergo istud levius accipiendum est suprascripta mortuorum vivificatione. 27 Itaque venerabilis Pater Ebrulfus in basilica Sancti Petri apostolorum principis, quam ipse ex lapidibus aedificaverat, in saxo marmoreo mirifice sepultus est. 28 Ubi usque in hodiernum diem diversi curantur languores, et, praestante pio Salvatore nostro, moerentibus proveniunt consolationes; cui est honor et potestas, una cum Patre et Spiritu sancto, per omnia saecula saeculorum. 29 Amen. 30 Ecce vitam sancti Patris Ebrulfi veraciter descripsi eamque, sicut a prioribus edita est, idcirco huic opusculo diligenter inserui, ut legentibus prosit tanti notitia patroni, Dominoque Deo placeat meus labor et affectus, qui satago propalare nutritoris mei gloriosos actus, ad laudem illius in quo vivimus, movemur et sumus.
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER SEXTUS., , VIII. Sequentia. <<< >>> X. Obscuritas Uticensis historiae post mortem B. Ebrulfi. Normannorum depraedationes.
monumenta.ch > Ordericus Vitalis > sectio 1 > sectio 30 > sectio 37 > sectio 6 > CAPUT XXXIV. > 9 > sectio 12 > sectio 7 > CAPUT LII. > sectio 124 > sectio 32 > csg75.769 > CAPUT VII. > sectio 52 > . . . > sectio 46 > ... > CAPUT XXX. > sectio 34 > sectio 19 > sectio 4 > sectio 13 > 17 > sectio 37 > . . . > sectio 40 > bnf15462.118 > cpl894.153 > csg68.319 > sectio 8 > cpl894.215 > sectio 15 > sectio 46 > sectio 42 > 3 > sectio 2 > sectio 121 > sectio 64 > bnf7296.62 > sectio 162 > 12 > sectio 21 > CAPUT XV. > 36 > sectio 5 > sectio 43 > sectio 1 > 33 > sectio 41 > sectio 137 > sectio 9 > cpl894.182 > sectio 25 > bnf7296.70 > 70 > cpl894.210 > 108 > sectio 30 > 49 > sectio 19 > sectio 47 > sectio 2 > 42 > sectio 14 > sectio 3 > 7 > . . . > 6 > cpl894.194 > 10 > sectio 29 > 15 > 8 > 35 > 1 > sectio 119 > 3 > 12 > CAPUT IX. > sectio 137 > 3 > G 14 > sectio 7 > sectio 2 > 37 > sectio 150 > sectio 24 > sectio 11 > CAPUT PRIMUM. > sectio 4 > sectio 6 > sectio 48 > 4 > 12 > 5 > 15 > 8 > 14 > sectio 41 > sectio 15 > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p2, p8, IX. Mors B. Ebrulfi.